La Double vie de Véronique

Otwieram drzwi

Trochę się boję

Zamknę je za sobą choć tam coś zostało

Idę po nowe

Strzepuje z ramion

Lęki urojone

Nie tak znowu strasznie jest przecież

Tłumaczę sobie

I zaczynam w to wierzyć

A gdyby nawet stopy ugrzęzły mi w błocie

To jeszcze nie koniec

Świata, którego jestem częścią

Zupełnie jak zachwyty i lęki

Stali bywalcy

Pupile, domownicy, sąsiedzi

Nie tylko mojej codzienności

Szukamy bohaterów

Szukamy na siłę

Bo oni nie biorą się znikąd

Nie spadają z nieba

Szukamy kogoś kto jest silny

Odważny i mądry

Kogoś kto się nie przestraszy

Nie ucieknie

Na głos grzmotu, trąby

Szukamy ich bo sami

Wolimy siedzieć w szafie

Przez dziurkę od klucza

Podglądać tabelki, słupki, relacje

Siedzimy jak myszy pod miotłą

Możemy mieć własne zdanie

Ale tylko w kontekście cudzych wypowiedzi

I co najważniejsze

Nie wolno nam brać odpowiedzialności

Bo jesteśmy dziećmi

A to cecha ludzi dorosłych

Żaden człowiek

Nie jest ciężarem

Ani krzyżem

Choć nieraz ciężko

Przy nim i z nim żyć

Popatrz przez pryzmat

Jego zranień

A zrozumiesz

Tak niewiele trzeba

Żeby docenić

Nie ocenić

Człowieka

Kanarka w klatce

Który płacze bo nie umie śpiewać

Bezdomnego kota

Orła bez skrzydeł

A gdy nawet spotkasz

Na swojej drodze

Białego lwa

Nie łudź się

Że życie było dla niego

Bardziej łaskawe

Bardziej sprawiedliwe

Wyobrażam sobie to

Czego nigdy nie było

Co wydarzyć się mogło

Lecz się nie wydarzyło

I tęsknie

A moje okno płacze

A moje firanki rozwiał wiatr

A mój dom jest taki szary, nijaki i pusty

Nieraz wracam do ciebie

Bo mi przyniosłeś mi na talerzu serce

To było dokładnie wtedy gdy spałam

Czekając na koniec świata

Nie chciałeś mnie budzić

Wiesz, że bywam wtedy rozdrażniona

Zostawiłeś pod drzwiami i odszedłeś

Kochany, szkoda że ja dla ciebie taka...

Ale jak ty teraz

Tak bez serca

Ja twoje ustawiłam na szafie

I nawet świeczkę postawiłam

Jak jakiś ołtarz hinduskiego boga

Albo cholera wie co 

Tak pachnie