Nietoperze

Otwieram drzwi

Trochę się boję

Zamknę je za sobą choć tam coś zostało

Idę po nowe

Strzepuje z ramion

Lęki urojone

Nie tak znowu strasznie jest przecież

Tłumaczę sobie

I zaczynam w to wierzyć

A gdyby nawet stopy ugrzęzły mi w błocie

To jeszcze nie koniec

Świata, którego jestem częścią

Zupełnie jak zachwyty i lęki

Stali bywalcy

Pupile, domownicy, sąsiedzi

Nie tylko mojej codzienności